شیخ عبد الحسین حجتی کرمانی

رستم در سال 1276 ش در خانواده ای زرتشتی در کرمان به دنیا آمد. پدرش مرزبان از موبدان زرتشتی بود.
در دوازده سالگی به دلیل اشتیاق به اسلام نزد آیت الله علی احمدی مسلمان شد و نام «عبدالحسین» را برگزید.

نومسلمان در مغازه ای در کرمان شاگردی می کرد اما وقتی دروغی را از صاحب مغازه شنید، تاب نیاورد. کسب و کار را رها و با راهنمایی آیت الله علی احمدی به تحصیل در حوزه علمیه رو آورد.
پس از چند سال حدود سال 1293 ش برای ادامه تحصیل به قم و پس از آن به نجف رهسپار شد.
زمانی که در قم ساکن بود و بنا شد همگان شناسنامه بگیرند آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری نام خانوادگی «حجتی کرمانی» را به او پیشنهاد کرد.
آیت الله حائری ـ مؤسس حوزه علمیه قم ـ به او اجازه تصدی وجوه شرعی را داد و حدود سال 1305 ش به کرمان باز گشت و تا پایان در این شهر زیست.
شیخ عبدالحسین در کرمان به «جدید الاسلام» شهرت داشت. او شخصی زاهد و باتقوا بود که به تلاوت قرآن و دعا و عبادت و نیز رسیدگی به فقرا بسیار پایبند بود و خویشاوندان زرتشتی او، به شیخ عبدالحسین افتخار می کردند و رفت و آمد او با بستگان زرتشتی هیچگاه قطع نشد.
در چند مسجد امامت جماعت را به عهده داشت. اما به دلیل اهمیت زیاد او به مستحبات، نمازهایش طولانی و کم جمعیت بود هرچند برخی افراد نماز او را می پسندیدند و مقید بودند که در نماز او شرکت کنند.
وی در کرمان درسهای ابتدایی حوزه را تدریس می کرد و طلاب را برای ادامه تحصیل در قم یا نجف آماده می کرد.

برنامه روزانه
فرزند او حجت الاسلام محمدجواد حجتی کرمانی، برنامه ی روزانه ی پدر را اینگونه نگاشته است:
سحرگاهان از خواب برمی خاست و شروع می کرد به تلاوت قرآن. نزدیک اذان صبح در پشت بام مناجات می کرد. با طلوع صبح، اذان می گفت.
اذان او با رعایت مستحبات، حدود نیم ساعت طول می کشید. بعد به مسجد می رفت. نماز صبح و تعقیبات او تا طلوع آفتاب ادامه می یافت ولی از مسجد خارج نمی شد و همچنان به عبادت مشغول بود.
یک ساعت پس از طلوع آفتاب، ذکر گویان به منزل باز می گشت. در خانه نیز دعاهای مخصوص را می خواند و ساعت نه صبحانه می خورد.
پس از آن به خانه پیرمردها و پیرزنها سر می زد و برایشان لوازم مورد نیاز را می خرید. هزینه ی خریدها را با کمک خیران تأمین می کرد…. (ر.ک: از آتشکده تا مسجد، ص 22 و 23)