Ehl-i Beyt

Salat ve selam Peygamberimize (s.a.a.) ve O’nun Ehl-i Beyt’ine olsun.
Zübde–i Kur’an olan Peygamberimiz, Veda Haccı’ndan dönerken ümmetine şu ikazda bulunmuştur: “Size iki emanet bırakıyorum . Biri Allah’ın kitabı Kur’an, diğeri Ehl-i Beyt’imdir. Bunlara sarıldığınız sürece hidayettesiniz.” 

Öyleyse hidayet kaynağı, Ehl-i Beyt’tir.
Ehl-i Beyt Kur’an-ı Kerim’de Cenab-ı Hakk’ın (cc) doğru, temiz ve sevilmesi şart olarak buyurduğu Peygamber ailesidir.
Bazıları, Hz. Peygamberin hanımlarının veya Haşimoğullarının Ehl-i Beyt içine girdiğini iddia etseler de, Ehl-i Beyt Hamse-i Ali Aba hadisinde Hz. Peygamberin beyan buyurduğu şekliyle; Peygamberimiz, Hz. Fatıma, Hz. Ali, Hz. hasan ve Hz. Hüseyin efendilerimizdir.
Ehl-i Beyt hakkında Kur’an-ı Kerim’de onlarca ayet bulunmaktadır.
“Kim sana gelen ilimden sonra seninle tartışmaya girişirse, de ki, ‘gelin oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı, kendimizi ve kendinizi çağıralım’ ve sonra dua edelim de Allah’ın laneti yalancıların üzerine olsun.” (Al-i İmran, 61) Bu ayetin nazil olmasından sonra Hz. Peygamber Necran Hıristiyanlarıyla karşılaşmaya Hz. Fatıma, Hz. Ali, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’i alarak gitmiştir.
Başka kimseyi almamıştır.
Hamse–i Ali Aba hadisine ve Al-i İmran 61. ayete göre Ehl-i Beyt hiçbir şüpheye yer bırakmayacak şekilde sınırları ve adedi belli bu mübarek beş kişidir.
Ehl-i Beyt’i işaret eden diğer ayetlerden örnekler şöyledir:
“Yüce Allah ancak ve ancak siz Ehl-i Beyt’ten her türlü pisliği gidermek ve sizi tertemiz yapmak ister.” (Ahzab, 33)
“De ki: Ben buna (peygamberliğimi tebliğime) karşılık sizden yakınlarıma sevgiden başka hiç bir ücret istemiyorum.” (Şura, 23)
“Ve ona ihtiyaçları olduğu halde yemeklerini yoksula ve yetime ve tutsağa verirler, onları doyururlar.” (İnsan, 8)
“Topluca Allah’ın ipine yapışın” (Al-i İmran, 103)
İmam Caferi Sadık, “Allah’ın ipi biziz” buyurmaktadır.
“Ey inananlar! Allah’tan korkun, doğrularla beraber olun.” (Tevbe, 119)
Bu ayet hakkında İmam Muhammed Bakır şöyle diyor: “Yani Al-i Muhammed ile birlikte olun.”
“Bilmiyorsanız zikir ehline sorun.” (Nahl, 43)
İmam Muhammed Bakır buyuruyor: “Bu ayet nazil olduğunda, İmam Ali buyurdu ki, “zikir ehli biziz; yüce Allah kitabında bizi kast etmiştir.”
“Sen ancak bir uyarıcısın, her toplumun ise bir yol göstericisi vardır.” (Rad, 7)
İmam Muhammed Bakır bu ayet hakkında şöyle diyor: “Uyarıcı Resulullah’tır. Bizden her zaman insanları Allah’ın peygamberinin getirdiği şeylere hidayet eden bir yol gösterici vardır. Resulullah’tan sonra yol gösterici Ali’dir ve O’nun ardından birbirinden sonra gelen vasilerdir.” (Ra’d, 7)
“O’nun tevilini Allah ve ilimde ileri gidenlerden başka kimse bilemez.” (Al-i İmran, 7)
İmam Caferi Sadık buyuruyor: “İlimde ileri gidenler, Emir’ül müminin Ali ve O’ndan sonra gelen imamlardır.”
“Allah ve melekleri Peygambere salat etmektedirler. Ey inananlar! Siz de O’na salat edin, içtenlikle selam edin!” (Ahzab, 56)
Resullah’a bu ayetle ilgili “sana nasıl salat edelim?” diye sorulduğunda şöyle buyurdu: “Şöyle deyin: Allah’ım, İbrahim’e ve Al-i İbrahim’e bereket verdiğin gibi Muhammed ve Al-i Muhammed’e de bereket ver. Doğrusu sen övülen ve ulusun.”
“Şüphesiz budur benim doğru yolum. Onu takip edin.” (En’am, 153)
“Ey inananlar! Allah’a ve Resulüne ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin.” (Nisa, 59)
“Hak, hidayet yolu göründükten sonra, her kim Resulullah’a muhalefet eder ve müminlerin yolundan saparsa onu cehennem ateşi ile yakarız.” (Nisa, 115)
“Bizi nimetini kendilerinden esirgemediğin kişilerin dosdoğru yoluna irşat et, ayaklarımızı onda sabit kıl.” (Fatiha, 7)
“Onlar, Allah’ın kendilerine nimetini lütfettiği peygamberler, sıddıklar, şehitler ve salihlerle beraber olan kimselerdir.” (Nisa, 69)
“Şüphesiz, o kıyamet günü, Allah’ın size ihsan ettiği nimetten sorulacaksınız.” (Tekasür, 8)
“İşte bugün dininizi kemale erdirdim, nimetimi üzerinize tamamladım ve size din olarak İslam’ı seçip razı oldum.” (Maide, 3)
“Durdurun onları; onlar sorgulanacaklardır.” (Saf, 24)
“Allah onlara azap verecek değil ya.” (Enfal, 33)
“Yoksa Allah’ın fazlına mazhar olmuş insanları mı kıskanıyorlar?” (Nisa, 54)
“O’nun (Kur’an) tevilini ancak Allah bilir. İlimde derinleşen kimseler ise, biz ona inandık, iman ettik’ derler” (Al-İmran, 7)
“Allah, adının yüceltilmesine ve içlerinde kendi isminin anılmasına izin verdiği evler vardır.” (Nur, 36)
“Sabıklar (ileri geçenler) dereceleri en yüksek olanlar…” (Vakıa, 10)
“Araf (cennetle–cehennem arasındaki engel) üzerinde bir kısım kimseler var ki bunlar cennetlik ve cehennemliklerden her birini simasından tanırlar.” (Araf, 46)
“Allah adının yüceltilmesine ve kendi isminin anılmasına izin verdiği evler vardır. Bu evlerde kendisini sabah akşam tesbih edip, namaz kılan kimseler vardır. Onları ne ticaret, ne de bir alışveriş Allah’ı anmaktan, namaz kılmaktan ve zekat vermekten alıkoymaz. Onlar, kalplerin ve gözlerin halden hale dönüp kıvrandığı günden (kıyamet gününden) korkarlar.” (Nur, 36-37)
“Bizim yarattığımız insanlardan bir ümmet vardır ki, rehberlik ederler ve hak ile hüküm verirler.” (Araf, 181)
“Cehennemlik olanlarla cennetlik olanlar bir olamaz. Kurtulacak olanlar cennet ehlidir.” (Araf, 181)
“Yoksa o günah kazananlar, kendilerine iman edip salih ameller işleyenler gibi sayacağımızı, hayat ve ölümlerini bir tutacağımızı mı sanıyorlar? Ne de fena hüküm veriyorlar.” (Casiye, 21)
“İman edip salih amel işleyenler, işte onlar yaratıkların en hayırlısıdırlar.” (Beyine, 7)
“Hak ile gelen Peygamber ve O’nu tasdik edenler, işte onlar takva sahibi kimselerdir.” (Zümer, 33)
“Bir kısım insanlar da vardır ki, Allah’ın rızası uğruna, canlarını satarlar. Allah ise kullarına çok merhamet edicidir.” (Bakara, 207)
“Mallarını gece ve gündüz, gizli ve aşikar hayra harcayanlar vardır ki, onların Rableri katında ecirleri mahfuzdur. Onlar için hiçbir korku yoktur. Ve onlar hiçbir zaman mahzun olmayacaklardır.” (Bakara, 274)
“Tuba (ne mutlu) onlara! Ahirette en güzel barınak da onlarındır.” (Ra’d, 29)
“Sonra biz Kitab’ı seçtiğimiz kimselere miras olarak bıraktık. Bunların kimi nefislerine zulüm edicidir. Kimi muktesid, kimileri de Allah’ın izniyle hayır yapmakta ileri geçendir. İşte bu çok büyük bir ihsandır” (Fatır, 32) (Prof. Dr. Haydar Baş, İmam Ali.)
Yarın Ehl-i Beyt konusuna devam edeceğiz.

Ehl-i Beyt, iki kapak arasında emirleri ve yasakları ile yazılı Kur’an-ı Kerim’in müşahhas örneklere dökülmüş halidir.
Ehl-i Beyt, yaşayan Kur’an numuneleridir.
Kur’an-ı Kerim’de namaz, oruç, zekat, hac emredilir. Bunların nasıl yapılacağı ise Hz. Peygamber’in uygulamalarında ve ondan sonra da “Ehl-i Beyt’im” dediği Hz. Fatıma’nın, Hz. Ali’nin, Hz. Hasan’ın, Hz. Hüseyin’in hayatlarından öğrenilir.
Bu sebeple Hz. Peygamber mübarek hadislerinde Ehl-i Beyt’i işaret buyurmuştur. 
Sabır, kanaat, tefekkür, tevekkül gibi güzel ahlak halleri Ehl-i Beyt’e bakılarak hayata geçirilir.
Onları Allah sevmiş, seçmiş ve ümmete rehber kılmıştır.
Meveddet ayetine göre, Ehl-i Beyt’i sevmek bizlere de farzdır.
Resulullah’ın hadislerinden, Allah’ın ve Peygamber’inin rızasının Ehl-i Beyt’i sevmekte olduğunu görüyoruz. 
Bu sevgi bizleri Allah’a yaklaştırır.
Hakim, Mecmaü’l-Beyan’ında şöyle nakleder: Peygamber şöyle buyurdu: “Allah peygamberleri muhtelif şecerelerden yaratmıştır ama beni ve Ali’yi bir şecere ve ağaçtan yaratmıştır. Ben o ağacın kökleri mesabesindeyim. Ali ise o ağacın gövdesi. Fatıma ise o ağacın meyve vermesine bir vesiledir. Hasan ve Hüseyin bu ağacın meyveleridir. Bize tabi olanlar da bu ağacın yapraklarıdır. Birisi tam 3 bin yıl Allah’a ibadet dahi etse dahi bizim ailemizi sevmediği sürece Allah onu yüzü üstü ateşe atacaktır.”
Hz. Peygamber ondan sonra Meveddet ayetini tilavet buyurdu.
Sünni hadisçi İmam Müslim’in Sahih adlı eserinde: “Mübahale ayeti nazil olunca Peygamber; Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin’i çağırdı ve Allah’ım! Bunlar benim Ehl-i Beyt’imdir” diye buyurdu.     
Resulullah şöyle buyurdu: “Yıldızlar yeryüzündekileri boğulmaktan güvencedir. Ehl-i Beyt’im de ümmetime ihtilafa düşmekten güvencedir.”
Sünni alim Tırmızi’nin Sünen’in de Hz. Ali, Resulullah’tan şöyle buyurmuştur: “Bir gün Hz. Peygamber (saa) ciğerimin köşeleri Hasan ile Hüseyin’in ellerinden tutarak şöyle buyurdu: beni, bu ikisini, bunların babalarını ve analarını seven, kıyamette bana ait derecenin yakınında, bizimle beraber yerleştirilecektir.”  
Hz. Resulullah, Selman’a şöyle dedi: “Ey Selman! Kim kızım Fatıma’yı severse cennette benimle birlikte olur. Kim de ona düşman olursa ateşe atılır. Ey Selman! Fatıma’ya sevgi beslemenin yüz yerde insana faydası dokunur. O yerlerin en kolayı şunlardır: ölüm zamanı, kabre koyulurken, terazi kurulduğunda, mahşer günü, sırat köprüsünde, sorgu sual anında.” (Feraidus-Simteyn, c.2, sayfa 68)
İbn-i Mesud rivayet etmiştir: “Allah Resulü şöyle buyurdu: Fatıma iffetini kamil olarak korudu. Bu yüzden Allah onun soyuna ateşi haram kılmıştır.” (Hakim, Müstedrekü’s Sahihayn, c.3, sayfa 152)     
“Kim Ali’yi severse, beni sevmiştir. Kim Ali’ye buğzederse bana buğz etmiştir.” (Hakim, Müstedreku’s Sahihayn, c.3, sayfa 130)
“Allah her ilmi Bende toplamıştır. Ben de bildiğim her ilmi muttakilerin imamında topladım. Ben her ilmi Ali’ye öğrettim. Odur açık ve şüphesiz imam.”
“Ali, Havz-ı Kevserimin başında Benim halifem olacaktır.”
“Ey Fatıma! Allah, Ali’yi Benimle birlikte yedi haslette bir kıldı:
O, kabri açılıp Benimle birlikte çıkan ilk kişidir.
O, Benimle sırat başında duran ve cehennem ateşine bunu al, bunu bırak diyen ilk kimsedir.
O, Benden sonra ululuk ve şeref elbisesi giydirilen ilk kişidir.
O, arşın sağında Benimle birlikte duran ilk kişidir.
O, cennet kapısını Benimle birlikte çalan ilk kimsedir.
O, cennetin en yüce makamına ve İlliyun’a yerleştirilecek ilk kimsedir.
O, benimle birlikte mühürlenmiş şarap içen ilk kimsedir ki, onun soyu misktir.” (Prof. Dr. Haydar Baş, İmam Ali)
İmam Zeynelabidin’e sordular: “Baban İmam Hüseyin’in evladı neden azdır?”
İmam cevaplarında şöyle buyurdu:
“Ben nasıl doğduğuma şaşıyorum. Çünkü babam İmam Hüseyin (as) her gündüz ve gecede bin rekat namaz kılardı.” (Sünni İbn Abdurrabbih, İkdu’l Ferid eserinden )
“Bir gün Hz. Hüseyin mescide girmişti. Bunu gören Hz. Peygamber’in şöyle dediği duyuldu: Cennet gençlerinin seyidine bakmak isteyen buna baksın.” (Zehebi, c.3, sayfa 282-283)
“Ashab-ı Kiram’ın nakline göre, bir gün Hz. Peygamber, Hasan ve Hüseyin’in elinden tutmuş, onlardan ‘evlatlarım’ diye bahsederek şöyle diyordu: Hasan ile Hüseyin, benim evlatlarımdır; onları seven Beni sevmiş, onları gazaplandıran Beni öfkelendirmiştir.” (İbn Mace, Mukaddime, 11; Ez-Zehebi, Siyer’u A’lami’n-Nübela, c.3, sayfa 284)
“Hz. Hasan ömrü boyunca iki kere tüm mal varlığını Allah yolunda harcadı. Üç kere mal varlığını yarı yarıya böldü. Yarısını kendine ayırdı. Yarısını Allah yolunda harcadı.” (Suyuti, Tarih-i Hulefa, sayfa 190)
 Şii veya Sünni fark etmez, her mezhep ve meşrebin merkezi Ehl-i Beyt’tir.
İslam’ın doğru yaşanması için kendilerine yönelinmesi gereken örneklerimiz Ehl-i Beyt’tir.
Yarın Gadir-i Hum gününü ve İmam Ali Efendimiz’in hilafeti konusunu anlatacağız.
İslam tarihini değiştiren belki de en büyük olay, İmam Ali Efendimizin hilafetinin gaspı meselesidir.
Hz. Ali Efendimizin halife oluşu, Hz. Peygamber’in hadislerinde beyan buyrulmuştur.
Hz. Peygamber, Veda Haccı’ndan dönerken, “Ey Elçi! Rabbinden sana indirileni duyur; eğer bunu yapmazsan, O’nun elçiliğini duyurmamış olursun” (Maide 67) mealindeki ayetin nazil olması üzerine Gadir-i Hum denilen yerde sahabeleri toplamış ve Gadir Hutbesi olarak bilinen hutbeyi irad buyurmuştur.
Gadir Hutbesi, Hz. Ali Efendimizin halifelik ilanıdır.
Hz. Ali’nin halife olarak ilan edilmesinin, Maide Suresi’nin 67. ayetinin nazil olmasından sonra gerçekleştiği, Suyuti’nin Ed-Durr’ul Mensur eserinde, Vahidi’nin Esbab-ı Nüzul eserinde, İbn ebi Hatim’in Tefsir-il Kur’an’il Azim eserinde anlatılır.
Buna göre halifelik ilanı Allah’ın emridir. 
220 Sünni eserde Gadir Hutbesi yer almaktadır.
Bu hutbenin altı yerinde Hz. Ali Efendimizin Hz. Peygamber’den sonra yerine halife bırakıldığı Allah’ın emri ile bizzat Peygamber’in ağzından buyrulmuştur:
1- “Ali b. Ebi Talib, benim kardeşimdir, vasimdir, halifemdir ve benden sonraki halifemdir.”
2-  “Allah Resulünün (sav) halifesi odur. Müminlerin emiri odur. Allah tarafından tayin edilen hidayet imamı odur.”
3-  “Ey insanlar! Bu Ali’dir! O benim kardeşimdir, vasim, ilmimi toplayan ve ümmetim arasında iman eden kimseler üzerindeki halifemdir.”
4- “Ey insanlar! Ben hilafet emrini kıyamet gününe kadar imamet veraseti olarak neslime emanet ediyorum.”
5- “Ali, Allah tarafından tayin edilen imamdır.”
6-  “Benden sonra Ali, Allah’ın emri ile sizin veliniz ve imamınızdır. İmamet makamı ondan sonra da Allah ve  Resulü ile görüşeceğiniz güne kadar O’nun evlatlarından olan benim neslimin hakkıdır.”
Resulullah’ın Hz. Ali’nin hilafeti hakkındaki hutbesinin bitmesinin hemen ardından, “Bugün sizin dininizi kemale erdirdim, size din olarak İslam’ı verdim” (Maide, 3) ayeti nazil olmuştur.
Bunun üzerine Peygamberimiz (s.a.a.), “Allah benim peygamberliğimden, Ali’nin velayetinden razı oldu” buyurdular.
Yani Hz. Ali’nin hilafet ilanı ile din kemale ermiştir.
İmam Ali’nin halife tayini ile risalet dönemi bitmiş, velayet dönemi başlamıştır.
Bu velayet de, Hz. Peygamber’in risalet kuralları üzere devam eder.
İmam Muhammed Bakır, Maide 3. ayet hakkında, “Farzlar birbirinin ardınca nazil oluyorlardı, velayet farzların en sonuncusudur. Allah, ‘Bugün sizin dininizi kemale erdirdim ve üzerinizdeki nimetimi tamamladım’ ayeti ile bundan sonra size bir farz inmeyecektir” buyurmuştur.
Ayet ve hadisin olduğu bir konuda içtihat, vahiy ile aklın çatışmasıdır ki, bu müsteşriklerin de kullandığı bir metottur.
124 bin sahabenin katıldığı Veda Haccı’nda yapılan bu hilafet beyanına karşılık, Hz. Peygamber’in vefatının hemen ardından naaş daha ortadayken halife seçimi yapılmıştır.
Hz. Ali Efendimiz, Hz. Peygamber’in defin işleri ile uğraşmaktadır. 
Bu esnada Hz. Ebubekir, Hz. Ömer’i alarak bundan sonra yapılacakları konuşmak üzere oradan ayrılarak Hazreçli Sa’d b. Ubade başkanlığında yapılan Sakife toplantısına giderler.
Sakife, İslam tarihinde halifenin seçimle başa getirilmeye çalışıldığı ilk bidattir.
Zira Ensar’ın yaptığı bu toplantıda, Hz. Peygamber’in yerine kimin halife olacağı tartışılmış, bir oldu-bitti ile Hz. Ebubekir’e biat alınmıştır.
Oysa İslam dininde halife seçimle başa getirilmez.
Bakınız, İmam Gazali hilafetle ilgili olarak ne söylemiştir: “Fakat hilafet hususunda delil bütün açıklığı ile ortaya çıktı ve konu aydınlandı. Cumhur (Müslümanların tamamına yakın çoğunluğu) Gadir-i Hum Hutbesi’ndeki hadisin metninde şeksiz şüphesiz tam icma ve ittifak ettiler. Orada Resulullah şöyle buyuruyor:
‘Ben kimin idarecisi isem, Ali de onun idarecisi ve velisidir.’ Dolayısıyla icmaya ve icma ile sabit naslara aykırı olarak teviller üretmek batıldır. Eğer onun hilafetini (Hz. Ebubekir) kurtarmak için ‘icma hasıl olmuştu’ derseniz, şüphesiz bu da doğru değildir. Çünkü onun hilafetinde icma yoktur. Nasıl olsun ki?
Hz. Abbas ve evlatları, Hz. Ali ve zevcesi Hz. Fatıma ile evlatlarının hiç birisi biat halkasında bulunmadılar. Dahası Sakife’de bulunanların bile bir çoğu muhalefet ederek oradan ayrıldılar.” (İmam Gazali, Sırr’ul Alemeyn ve Keşfi Ma fi’d Dareyn, sayfa 16-18)
Hz. Ali Efendimiz ise hilafetin kendinden alınmasıyla ilgili şunları demiştir:
“Allah’a and olsun ki, hiç bir zaman Arap’ın Peygamberden sonra imamet ve liderliği O’nun Ehl-i Beyti’nden alacağı, hilafeti benden uzaklaştıracağı aklımın ucundan geçmezdi. Beni üzen halkın biat etmek için falancanın etrafında toplanmasıydı. Elimi çektim ta ki, gözlerimle gördüm bir grup İslam’dan çıkmış Hz. Muhammed’in (s.a.a.) dinini yok etmek istiyorlardı.
Eğer İslam ve ehline yardım etmezsem İslam’ın parçalanıp yok olmasına tanık olmaktan korktum. Bunun acısı benim için halifelik ve hükümetten mahrum olmaktan daha büyüktü. Çünkü bir kaç günlük dünya karıdır ki, zelil olup son bulacaktır. Ama ben bu gelişmelere karşı ayaklandım ve (savaşta) batıl ortadan kalkıp yok oldu. Din ayakta kalıp sağlamlaştı.” (Nehc’ül Belağa, 62. mektup)
Hz. Fatıma (as), hilafet konusunda ümmetin Resulullah’ın (saa) bıraktığı mirasa riayet etmediğinden bahseder ki şöyle demiştir: “Başkasının devesini damgaladınız. Sizin malınız olmayan hilafeti gaspettiniz. Onu sizin olmayan bir çeşmenin başına getirdiniz. Ahdinizden (Gadir-i Hum günündeki biatinizden) uzun bir zaman geçmemişti. Yazıklar olsun onlara! Onu (hilafeti) risalet kökünden (merkezinden) nübüvvet ve delalet temelinden, Ruh’ul Emin’in (Cebrail’in) indiği evden, din ve dünya işlerinde alim olanın elinden çıkardılar. Bilin ki bu büyük ve apaçık bir hüsrandır.”       
Özetlersek, hilafet şeksiz şüphesiz İmam Ali’nin hakkıdır, bu hususta da kimsenin rey hakkı yoktur.
Çünkü İmam Ali, ayet ve hadislerle hilafete nasb edilmiş tek insandır.
İslam’da halife tayini nasp iledir. Bir kişinin veya bir grubun reyi ile halife tayini yani demokratik yolla bir belirleme söz konusu olamaz.
Kur’an-ı Kerim’de halifenin Allah’ın emri ile seçildiğine dair ayetler bulunmaktadır:
“Ey Muhammed! Hani Rabbin meleklere: Ben muhakkak yeryüzünde bir halife yaratacağım, demişti.” (Bakara, 30)
“Ey Davud! Seni yeryüzünde halife kıldık.” (Sa’d, 26)
“Ey İbrahim! Seni insanlara imam ettim.” (Bakara, 124)
“Ve içlerinden sabrettikleri zaman, emrimizle doğru yola ileten imamları çağıracağız.” (Secde, 24)
Bu ayetlere göre Allah, önderleri nasp ediyor.
“Ey Elçi! Rabbinden sana indirileni duyur; eğer bunu yapmazsan, O’nun elçiliğini duyurmamış olursun.” 
Maide Suresi’nin 67. ayetinin nazil olmasından sonra da Hz. Peygamber, Hz. Ali’yi Allah’ın emriyle halife olarak ilan etmiştir.
Hz. Peygamber’in Hz. Ali’nin hilafetiyle ilgili çok sayıda hadisi bulunmaktadır.
Sünni Muhammed b. Yusuf Genci eş-Şafii, Kifayet’ut-Talib’in 44. babında şu hadisi nakleder: “O, Ali (as), müminlerin sultanıdır; o ondan gelinecek olan kapımdır; o benden sonra halifemdir.”
Sünni Süleyman Belhi, Menakıb’dan naklen şu hadisi nakleder: “Beni nübüvvete seçene ve beni mahlukatın en üstünü kılan Allah’a and olsun ki, (Ey Ali) şüphesiz sen, Allah’ın kullarına olan hücceti, O’nun sırrının emini ve O’nun kullarının halifesisin.”
Sünni alimlerden Hafız ebu Nuaym Ahmed b. Abdullah İsfahani’nin Hilyetu’l Evliya adlı eserinin 1. cilt 63. sayfasında Resulullah’tan (saa) şöyle nakledilir: “Ey Ensar topluluğu! Sizleri sıkıca sarıldığınız takdirde asla sapmayacağınız bir kimseye hidayet edeyim mi?” 
Ashap: “Evet, ya Resulullah (saa)” deyince, Hz. Peygamber (saa) şöyle buyurdu: “Sarılmış olduğunuz takdirde delalete düşmeyeceğiniz o kimse (gördüğünüz) bu Ali’dir. Öyleyse benim sevgimle onu seviniz; benim kerametimle ona ikramda bulununuz. Şüphesiz Cebrail, Allah tarafından size söylediklerimi bana emretti.” 
Resulullah (saa) buyurmuştur ki: “Miraç Gecesi beni göğe götürdüklerinde Peygamberleri topladılar, ben de onlarla beraber oturdum. Bir melek gelerek bana şöyle dedi: Allah-u Teala buyuruyor ki, ‘Bu peygamberlerden ne üzere gönderildiklerini sor.’ ‘Ne üzere gönderildiniz?’ diye sorduğumda, ‘Senin peygamberliğin ve Ali bin Ebi Talib’in velayeti üzere gönderildik’ dediler. (Tefsir’i Ebu’l Futuh, c.10, s. 92)
Sünni eserlerden Tarih-i Bağdadi’de de şu hadis rivayet edilmektedir: “Resulullah (saa), Ali’ye şöyle buyurdu: Ey Ali (as)! Allah’tan senin için beş şeyi sordum (istedim), dördünü verdi ve birini men etti.
Bana senin için şunları verdi: kıyamet gününde yer ilk senin üstünden yarılacak. Sen benimle beraber ve Liva-i hamd senin elinde olacak, onu sen taşıyacaksın. Senin benden sonra müminlerin velisi olduğunu bana verdi.” (Tarih-i Bağdadi, c.4, s.339)
Sünni alimlerden İbn Esir-i Cezri’nin eserinde Ebu Said el Hudri’den şu rivayet vardır: “Resulullah (saa) ahdi bozanlara, adaletten sapıp zulmedenlere ve dinden çıkanlara karşı savaşmamızı emretti. Bizler sorduk ki, ‘Ey Resulullah (saa)! Bizlerin bu toplumlara karşı savaşmamızı emrettin, hangi önder ile onlara karşı savaşalım?’
Resulullah (saa) buyurdu ki: Ali bin Ebu Talib ile beraber onlara karşı savaşacaksınız. Ammar bin Yasir, Ali ile beraberken öldürülecek.” (Usd’ul Gabe fi Ma’firet el Sahabe, s.114)
Sünni eserlerden Menakıb’da Resulullah (sav) buyurdu ki: “Her peygamberin vasi ve varisi vardır; benim vasi ve varisim ise Ebu Talib oğlu Ali’dir.” (Menakıb-i ibn-i Meğazili, s.201)
Sünni Muttaki Hind’in eserinden: 
Resulullah (saa) şöyle buyurdu: “Bana iman edip, beni tasdik edene Ali bin Ebi Talib’in velayetini tavsiye ederim. Her kim onu veliyülemr edinirse beni edinmiş olur ve her kim beni veliyülemr edinirse Allah’ı edinmiş olur. Her kim Ali’yi (as) severse beni sevmiş olur, beni seven ise Allah’ı sevmiştir. Her kim Ali’ye (as) buğz ederse bana buğz etmiştir. Bana buğz eden ise şanı yüce olan Allah’a buğz etmiştir.” (Muntahab’ul-Kenz, Muttakıyy-i Hind, s.32)
Sünni eserlerden Tarih-i Bağdadi’den rivayetle: 
“İbn-i Abbas dedi ki: Resulullah (saa) şöyle buyurdu: Kıyamet gününde biz dört kişiden başka herkes yayandır. Bunun üzerine amcası Abbas ayağa kalkıp şöyle dedi: Bu dört binici kimlerdir, ey Resulullah (saa)? Resulullah (saa) buyurdu ki: Ben Burak’ın üstünde olacağım. Yüzü insan yüzü gibi, yanakları ise at yanağı gibidir… Resulullah (sav) Burak’ı vasf ettikten sonra Abbas dedi ki: ‘Daha kimler ey Resulullah (saa)?’
Resulullah (saa) şöyle buyurdu: Ve kardeşim Salih (as) kavminin kestikleri devesi üzerinde olacak.
Abbas dedi ki: Daha kimler ey Resulullah (saa)? 
Resulullah (sav) şöyle buyurdu: Ve amcam Hamza bin Abdülmuttalib, Allah ve Resulunün (saa) aslanı, şehitlerin seyidi. Benim devemin üzerinde olacak.
Abbas dedi ki: Daha kimler ey Resulullah (saa)?
Resulullah (sav) buyurdu ki: Ve kardeşim Ali (as) cennet develerinin birinin üzerinde olacak. Devesinin ayağındaki aksaklık incidendir, devenin mahmeli ise kırmızı yakuttandır… Ali’nin (as) elinde liva-i hamd olacak ve kendisi, Allah’tan başka ilah yok ve Muhammed onun Resulüdür, diye nida edecektir. 
Hazır bulunan halk diyeceklerdir ki: Bu ancak mürsel bir nebi ya da Allah’a yakın olan bir melektir. Bu sözler üzerine arşın ortasından şöyle bir ses gelecek: Bu (İmam-ı Ali) ne yakın bir melek, ne de mürsel bir nebidir, ne de arşı taşıyandır. Bu Ali bin Ebi Talib’dir. Rabbül aleminin Resulünün vasisidir. Takva sahiplerinin imamı, elleri ve ayakları pak olanların önderidir.” (Tarih-i Bağdadi, s.11, s.112-113) 
Bu ayet ve hadislerden anlaşıldığı üzere hiçbir şüpheye mahal vermeyecek hidayet önderi, Resulullah’ın halifesi ve emiri Ali kerremellahu vechedir.
Allah şefaatinden ayırmasın.
Nübüvvetin sona ermesiyle, velayet dönemi İmam Ali ile başlamıştır ve kıyamet sabahına kadar 12 imamla devam edecektir.
………………………………………

haydarbas.com