رڼا: د خانه خدا زيارت

رڼا: د خانه خدا زيارت

په مکه مکرمه کښې ˝عربک اينډ اسلامک تحقيقا تی کميټی̏ له اړخه اوّلنې کانفرنس کښې بطور مندوب شرکت کولولپاره د˝ تيونس قومی تحقيقاتی کميټی̏  د ˝ جمهوريه تيونس̏ نه  د هغه  شپګ(٦) کسانو سره زما د نوم منظوری هم ورکړه کمو کسانوچې بطور نمائنده دهغې کانفرنس کښې شرکت کولؤ، په دې منتخب کسانو کښې زۀ د ټولو نه کشر وم

زکه چې دئے کښې دوه دا مدرسے مدير دريم د دارالسلطنت کښې استاد سلورم اخبار نويس او پنځم متعلق  راته د معلومه ده چې د وزير تعليم عزيزانو نه وؤ _ زمونږ سفر مستقيم نه وؤ ، مونږ اوّل دا يونان دارالحکومت ايتهنز ته لاړو او هلته مودرې ورزے تيرے کړې ، دلتنه د اردن  دارالحکومت عمّان ته  راغلو او سلور روزے مو دلته قيام وکړو او بيه  سعودی عرب ته داخل شو چې هلته مو کانفرنس کښې شرکت سره د حج او عمره مناسک ادا کړه .زۀ چې اوّل ذله خانه خدا ته داخل شوم نو زما شعور ناقابل  تصور وؤ او د زړه مې حال د وؤ چې دسينے نه بهر ته  راوتلو لکه چې په حقيقی سترګو يې  بيت عقيق ليدل غوغتل هغه بيت دکم  بيت خوبونه چې له ډير وخت نه يې ليدل ، د اوخکو ېو سلاب وؤ چې زما په مخ  روان وؤ او د اودريدو يې نوم نه  اغستو ، ما دا سې محسوسوله لکه چې فرشتو زۀ د نورو زائرينو نه اوچت کړم او د خانه خدا په چهت يې کوزکړم چې الته زۀ د خدائے  دا  آواز جواب ورکوم ˝ لَبَيْکَ  اللّهُمَ  لَبَيْکَ   ̏ دا بنده سته طرف ته  راهغلې _

او چې کله به د حجاج کرام آواز   زما تر غوګه  شونو  مابه  په زړه کښې اوويل چې دې په اسباب او مال راجمع کړو نو بيا چرته دلته   راورسيدل  او زۀ بغير سه کولو دلته  راورسيدم . ماته خپل پلار راياد شو چې کله هغه د جهازټکټ وليدو او زما د راروانيدويقين يې پيدا شو نو را ترغاړی وتواو ژړل يې او ماته يې وويل ،اے زؤيه تاته دې مبارکه وې د خدائې هم د راضه وه چې ته په دې ماشوم توب کښې د حج نه شرفياب شۍ ته د احمد التيجانی زوی يې . په بيت الله کښې زما دپاره دعا کوه چې خدايې زما توبه هم قبوله کړې او ماله هم د حج توفيق راکړې.

هم ددهغه وجه به مادا ګمان کولوچې خدايې زه راغوغته يم او د ده خداې په ما باندې لوې عنايت دےچې زه يې يو داسې مقام ته را ورسولم چې د کم مقام په تمه دير خلق د خورو لاندې شو.بس مانه زيات څوک د˝ لَبَيْکَ   ̏  ويلو سزاوار دې . هم دهغه وجه وه چې ما ډير طوافونه وکړل او نمونځ او سعی کښې هم د زړه د اخلاص نه مشغول وؤم او د زمزم اوبه  به مې هم ډيرې ډيرې سخله.زۀ په غرونو زر زر ختلم چې ده خپل وفد نه زر غار حرا ته ورسم .ماته داسې محسوسی د چې لکه زه د رسول الله په غيګه کښې يم .آه! کم مناظر وؤ. چې زما په نفس يې عجيبه تاثير پريخوده داسی عجيبه تاثير چې هغه به کله لاړ نه شې.

په ما باندې د خداې يو غټ کرم د وؤ چې سونه خلق به د وفود سره ملاوې دوله راتلل ماسره به يې د مينه اظهار کولو او زمانه به يې د خط او کتابت د پاره پته غوسته .او هم دهغه شان زما همسفرملګرو به هم زما سره مينه کوله .د هم هغه ملګرې وؤ چې د وړمبې ملاقات په وخت دارالحکومت تيونس کښې چې کله زۀ د دې سره په سفر آماده وؤم. زۀ يې وړوکې شمار کړے وؤم ما د خبره محسوسه کړې وه خو ما د صبر نه کار هغسته وؤ.زکه چې زۀ ماته دمخکې نه معلومه وه چې د شمال خلق د جنوب خلقوته په خه نظر نه ګورې او دې پسمانده شماره وې.خو په يو سو ورزودی سفرکښې ددې خيالات بلکل بدل شو، زکه چې د اسلامی دنيا نه راغلے وفود په مخکښې ما دې سرفرازه کړل، په خپل ياد کړې شعرونو،قصيدو اوپه نورو مقابلو کښې ګټلوانعاماتو ما د خپلی کافله عزت وساتلو.دا رنګ وطن تا دواپسې په وخت ماسره شلونه زياد دمختلف ملکونو دخلقو پته ليکلې وې .

عربستان کښې زمونږ اقامت پنزيش (٢٥) ورزې وؤ،په دې اقامت کښې زمونږ زياد ملاقاتونه دعلما سره وؤ . ما د دې خبرې ووريده او دې نتيجه د ووته چې زۀ سه حد پورې د وهابيت نه متاثره شوم .زما ارزو د وۀ چې نور مسلمانان هم د عقيده خپلا کړې. او د خيال به مې کولو چې يقينا الله تعالی داخلق د نورو بندګانو نه دخپل کور دحفاظت او نګهبانې دپاره خوخ کړې دې،اود په زمکه د ټولو نه پاک او عقلمند خلق دې. الله تعالی دوې د تيلو د دولت په سخه غنی کړې دې چه دوې زتات نه زيات دحجيانو او د خداې د ملمنو خدمت وکړې او د دوې د پاره خپل وخت صرف کښې.

دحج نه د واپسۍ په وخت سرده ”عقال“ ما سعودی جامی اچهوله وې، او  زۀ د هغۀ عظيم استقبال په تمه وؤم چی د کوم احتمام زما پلار کړے وؤ ما وکته چی کم خلق زما د راتګ په تمه وؤ په هغوې کښې د عيساوی ،تيجانی ، او د قادری طريقت مشران مښکې مښکې وؤ چی سره د تنبل او سرنے ماته سترګۍ په لار وؤ.

خلقو زۀ د خار په کوسوکښې سره د هللې ګللې او نعرۀ تکبير وګرزۀ ولم . او په هر جماعت کښې به يې يو سو منټه په منبر ودرولم چې خلق زما سره ملاقات وپخير رالی وکړې، دخار مشرانو به د خدائي او د هغه  د رسول د زيارت کولو په وجه زما بوسے هغستلی ،د دې  يوه وجه د هم وه چی هغوې تروسه زما په عمر کښې حاجی نه وؤ ليدلې، په قفصه کښې زما مثل څوک نه وؤ .

زما د عمر دهغه ورزې بهترين ورزې وې ، د خار غټ او معززخلق به زمونږ کره د مبا رکتيه او د دعا دپاره راتلل . ډيرو به ماته  د دعا درخواست وکړو چې ما به د پلار په مخښې سوره فاتحه او دعا وکړه کله کله به زۀ شرمنده  شوم او کله به مې دشوق سره کوله . زما به د هير نه شې چې کله به ملمانه  زمونږ د کور نه واپس شول نو مور بی بی به مې ماته  د نظر تعويذونه واچول او سپلنې به يی راته لوګې کړه چې د نظره نه شم .

زما پلار درې شپې پله پسې د حضرت تيجانی په حضور کښې وليمه ورکړه او هره شپه يې يو ورئے به حلالو لو او خلقوله به يی خوړه ورکوله  چې په هغې کښې به لوې او واړه  زما نه پوښتنې کولې او ما به د هغوې جوابونه ورکول ، په دې جوابونو کښې به ما د سعوديانو د خدماتو زکر کولو چې هغې سرنګ د نشراسلام او د مسلمانانو نصرت و حمايت دپاره کارونه کوې .

د خار خلقو زما لقب الحاج کښې خو ده بيه چې کله به د دې نوم ذکر وشو نو د خلقو ذهن ته به زما تصور راغلو ، د دې نه پس زما په شهرت کښې اضافه وشوه خاص طور  په ديندارو خلقو کښې او مخصوصاَ په دينې کميټيانو کښې لکه اخوان المسلمين .

زما معمول جوړ شوې وؤ چې زۀ به جماعتونو ته تللم او خلق به مې په قبراو لرګوباندې لاسونه  تيرولو او ښکله ولو نه  منې کول او هغې له به مې يقين ورکولو چې د ټول شرک دې .

د رنګ زما سرګرميانې روځ  ترروځ ذيا تۍ دې تردی حدۀ چې جوماتونو کښې مې د جمعه په ورځ د امام د خطبه نه مخکې درس ورکول شروع کړل . جامع ابويعقوب او جامع کبير ته مې هم تلل شروع کړل ځکه چې په دې دواړو کښې به د جمعه نمونځ کښې دؤ.بيا مې دايتوار په ورځ هم درس ورکولو شروع کړل په دې درس کښې به د هغه سکول ماشومانو هم شرکت کولو چې په کم سکول کښې به ما د سائنس او ټيکنالو خوله ، دې ماشومانو به زما درس ډيرخوخه ولو ، دادې په زړه کښې به زما دپاره مينه او احترام  زياتۀ دؤ. زکه چې ما به د خپل وخت زياته برخه په دې کوشش کښې صرف کولو چې د دې  ذهنونونه  د الحادی ، مادی او مارکسی فلسفه د استاذانو د افکار نه صفا کړم .او سوم را ډير ماشومانو دهغه !

بهرحال زما طلبه به د دينی درس  بےتابے سره منتظر وؤ.هم دې کښې سه طلبه وؤچې هغې به زما کور ته هم راتلل .او ما هم ددې طلبؤ دسوالونو جوابونه ورکولو لپاره کافی مقدار کښې مذهبی کتابونه غستل وؤ او د هغې مے باقاعدګۍ سره به مطالعه کوله .

په کم کال چې زه حج له تلے وم هم په هغه کال ما په واده سره خپل نيم دين هم محفوظ کړو زکه چې زما د مور د غټ ارمان وؤ چې له مرګه مخکې زما واده وينی . ددې يوه وجه دهم وا چې هغې خپل ميرنې زامن  رالوۍ کړی وؤ او هغه ټول اوس د خپل کورونو شوې وؤ زکه اوس د دهغې ټولو نه غټ ارمان وؤ چې زما په سر هم سهره وينی .او الله تعالی دهغې د ارمان پوره کړو ما دمور دحکم تعميل وکړو او يو داسۍ جينۍ سره مې واده وکړو چې ما تروسه نه وا ليدلۍ . زما مور زما د اولينی او د دوئم زوې په جشن ولادت کښې شرکت نه پس وفات شوه د مرګ په وخت کښې هغه زما نه راضی او خوشحاله  وا، زما پلار د هغې نه  دوۀ کالا مخ کښې وفات شوی وؤ ، د وفات نه مخکې هغه حج کړے وؤ او د وفات نه مخکۍ يئ توبه هم کړې وا.

هم دې ورځو کښې اهل عرب او نور مسلمانان د اسرائيل نه د شکست صدمه برداشت کوله په ليبيا کښې انقلاب  راوچت شو چې د انقلاب د رهبری دپاره د يو ځوان (قذافی )انتخاب وشو چې هغه به د اسلام خبره کوله، په جومات کښې به يئ د جمے سره نمونځ کولو او د قدس د آزادے آواز يې اوچت کړۍ وؤ . د هغه نه زۀ ډير متاثره شوم بلکل هم هغه سۍ لکه سرنګ چې نور عرب او اسلامی ملکونو ځوانان ترې نه متاثره وؤ . زکه مونږ د فيصله وکړه چې ليبيا ته يو تعليمی وفد تشکيل کړو، مونږ چاليس استاذان جمع کړل او ګاونډې ملک ليبيا د انقلاب په آغاز کښې مو دوره وکړه، هلته نه په واپسۍ کښې مونږ ډير خوشحاله وو او د هغې د مستقبل په سلسله کښې پُراميده وؤ چې د به په دنيا کښې د عربو او اسلامی امت د فلاح ليواله وئ .

د تير کلونو نه دملګرو د مينې نه ډک خطون به راتلل ، دې کښې بعض ملګرو سره دنه تعلق او ملګرتيه جوړه شوه چې هغې ماسره دملاقات ډير اسرار شروع کړو ، ما هم ځان د ګرمۍ پوره  چټيانو کښې د لوې مسافرت لپاره تيار کړو ، زما پروګرام د وؤ چې د خشکۍ په لاره ګاونډې ملک ليبيا ته لاړ شم او هلتنه مصر ته او مصر نه په بحری لار لبنان او بيا شام ،اردن او نور عرب ملکونو ته ځان ورسوم يوسو نو ځينه مې هم په نظرکښې وؤ . ما غوغتل چې عمره هم وکړم او وهابيت سره تجديد عهد هم وکړم. هم هغه وهابيت چې زۀ يې خپله د سکول طلبه ته او په جومات کښې چې چرته به د اخوان المسلمين تګراتګ وو مبلغ او مروج وم.

زما شهرت زما د خار نه بهر نورو خاريوته هم ورسيداو ډير مسافران به داسې وؤ د جمعه له نمونځ پس به يې زما په درس کښې شرکت کولو او چې کله به واپس خپل خاريو ته تلل نو هلته به يې نورو خلقو ته هم د خبری کولې .ورو ورو د خبره د ”عاصمة الجريد“ خار توزرکښې د مشهور صوفی مسلک سربراه شيخ اسماعيل هادفی ته ورسيده. د شيخ اسماعيل هادفی مريدان په ټول تيونس کښې بلکه د تيونس نه باهر په فرانس او جرمنی کښې هم شته دے.

هغه زۀ دعوت کړم چې زۀ د هغه سره ملاقات وکړم قفصه کښې د هغه نمائيدګان موجود وو د دعوت هم ددېۍ نمائيدګانو په زريعه ماته ملوشو. هغې ماته ډير ستر خط ليکلې وو، په دې خط کښې يې زما هغه خدمات ستائلې ووچې کوم د هغې مطابق ما د اسلام او مسلمانانو لپاره کړې وؤ . دې زما د خدماتو اعتراف وکړو خو ورسره يې د هم اوويئل ” ستا د ټول خدمتونه د خدائے په نزد هڅه حثيت نه لری تر هغه چې تر کومې دا د يو عارف شيخ  د نظر لاندې نوې“ .

د خلق د يو حديث معتقد دې چې هغه حديث دا دے ”دچاچې پير نشته د هغه پير شيطان دے“ .

او درنګ به ماته وئيل: ”لازمه ده چې د صوفياء نه يو کس ستا غلطيانی لرۍ کړې ګنی ستا نيم علم ناقص دی “ .او بيا يے ماله خوشخبری راکړه چې ” صاحب الزمان “ زۀ په دی ټولو خلقوکښې منتخب کړم او زۀ د شيخ خاص الخاص کسانو کښې شامل شوم ،د”  صاحب الزمان “ مراد د دې شيخ اسماعيل وؤ .

دی خبر زۀ دانه متاثره اوخوشحاله کړم چې شدت شوق نه زۀ په ژړه شوم.ما د هم د الله د نعمتونو نه يو نعمت شمارلو او فکر به مې کولو چې الله ماله اوچت نه اوچت مقام راکول غواړې. زکه چې زۀ په ماضی کښې د ”هادی الحفيان “  پيرو وم ، کوم چې د اکابر صوفيه نه وو هغه سره ډير کرامتونه هم منسوب دې او زۀ د هغه دخاص عقيدتمدونه وم. هم دارنګ زۀ د نور صوفياء مسلکونو سره هم وابسته وم چې په هغې کښې شيخ صالح او شيخ عبدالقادرجيلانی شمار دې. زکه زۀ ډير بےتابی سره د شيخ اسماعيل هادفی ملاقات ته منتظر وم.

زۀ چې کله د شيخ اسماعيل مجلس ته داخل شوم نو مجلس يې د مريدانونه ډک وو په دې کښې هغه پير هم وو چې سپينۍ جامی يی اچولې وۍ. ما په ډير غور سره د هغه مخ ته کتل، دسلام او مزاج پرسۍ نه بعد شيخ اسماعيل هم وارد شو او ټول په خپل ځيونو ودريدل هر يو په ډير احترام سره د شيخ لاس ښکله(چپه) ولو د شيخ نمائنده زۀ د سترګو په اشاره پويکم چې د شيخ دے خو ما بلکلم دګرم جوشې مظاهره ونکړه زکه چې زۀ د چاپه تمه وم د هغسی نه وودې بل شان وو زما په ذهن کښې سه بله نقشه وا زما په ذهن کښې چې کومه نقشه وا هغه د ټولو کراماتو او معجزو نه ډک شيخ وو چې کوم راته مريدانو بيان کړے وو خو اوس زما مخکې يو معمولی شيخ وو چې زما په نظر کښې د هغه نه څه هيبت اونه څه وقار وو.

بهرحال د شيخ نمائنده زما د شيخ سره تعارف وکړو،شيخ هم ماته پخير راغلی اويئل او زۀ يی خپل خئې طرف ته کۍ نه ولم او د خوراک څکاک سيزونه يی راته کيښل د خورد و نوش نه پس نمائنده يوزلی بيا زما تعارف وکړودې لپاره چې زۀ له شيخ نه بيعت وکړم، بيعت نه پس ټولو خلقو ماله مبارکې راکړه او ښکل يی کړم.

دخلقو خبرو او مبارکونه ما دا نتيجه واغسته چې دا خلق مازيات خواخه وې بس هم دې غرور ماله د جرأت هم راکړوچې دسوال کونکې سوالونو اوريدونه پس شيخ چې کوم جواب ورکوې په هغی اعتراض وکړم او خپل اشکال د قرآن او سنت نه محکم کړم. خو حاضرين زما په دې دخل اندازے ډير خفه شول او هغې دا دشيخ په موجودګې کښې ګستاخې وګڼله زکه چې دې به بغير  دشيخ له اجازته خبره نه کوله.

شيخ چې کله دا صورتحال وليد نو په ډيرې پوۍ سره يی د خفګان فضا په دې خبره بدله کړه”دچاابتدا چې سوزيدل وی د هغه انتها بليدل وۍ“ دشيخ د خبره حاضرينو زما دپاره يو افتخار وګڼلواو په دې خيال چې اوس به زما انجام قطعی طورقابل فخر وې ماتۀ يو زلی بيا مبارکې راکړه . خو شيخ طريقت ډير اوښيار او پوۍ سړے وو د دې يری نه چې زۀ بياڅه اشکال و

نکړم هغه د يو عارف قصّه شروع کړه .

”يو عالم د يو عارف په خدمت کښې حاضر شو. عارف دې عالم ته اوويل:لاړشه غسل وکړه، عالم لاړو او غسل يی وکړو اومحفل کښې ناسته له واپس راغلو،عارف ورته بيا اوويل لاشه غسل وکړه عالم بيا پاسيده او د وارې په خه توجه سره غسل وکړو چې کېديشی مښکنې غسل کښې کوتاهی شوې، او بيا ناسته له راغلو. عارف ورته غصه شو او حکم مې ورکړو چې دريم ځلې بار بيا غسل وکړه عالم په جړا شو او ويويل : جناب عالی ! ما د خپل علم مطابق غسل ټيک وکړو،او اوس د دې نه علاوه ماسره بله لاره نشته چې که چرته ستاسو په لاس خدائے ماته د خير لاره کهولوکړې. له

دې نه پس عارف ورته د ناسته اجازت ورکړو “

زۀ او حاضرين ټول په دې نتيجه ورسيدو چې د داستان موضوع زيم . شيخ چې کله لاړو نو زۀ ټولو خلقو ملامته کړم او  راته  يې نصيحت وکړو چې مکمل خاموشی اختيار کړه او د” صاحب الزمان “

احترام کواه حڅې نه چې خدائی مکه ټول اعمال دې حبط شې. هغې د دې آيت نه استدلال وکړو: آيت او ترجمه

زۀ هم په خپل قدرپويشم او د هغې نصيحتونه او حکمونه مې د زړه نه ومنل او شيخ هم زۀ زانته زيادنه زياد قريب کړم، زۀ هلته درې ورځې ايسار وم . په دې مدت کښې مابه کافی سوالات کول چې په دې سوالاتو کښې به بعضی آزمائشی وؤ چې هغه به پې هم پوې دو. نو هغه به داسې جواب راکولو چې د قرآن يو ظاهر دے او يو باطن او باطن يې په اووه بطن مشتمل دے. بيا هغه زما لپاره خپله مخصوصه لمارے کهلو کړه اوخپله شجره ئي راته وخوله چې دهغې سند ابوالحسن شاذلی اونورهم ډيراولياءسره متصل وؤاوپه امام علی بن ابی طالب کرم الله وجهه تمامې دو.

د دې خبر ذکر هم ډير لازمی دے چې کومې عارفانه حلقے به جوړې دې دهغی په آغاز کښې به شيخ د قرآن يو څو آياتوپه خه آوازکښې تلاوت کولو ددې نه پس به يې يوه قصيده ويله او له دې نه پس به مريدانو هغه قصيدې او نعتونه ويل چې کوم به ورته په يادويادوؤ،په دې کښې به زياتر هغه نظمونه وو چې په کموکښې به د دنيا مذمت او دآخرت اوزهداو تقواء ترغيب وؤ.پس له دې نه به هغه مريد چې د شيخ ښې لاس ته به ناس وؤ د قرآن يو څو آياتوتلاوت به يې وکړو او ”صَدَقَ اللهُ الْعَظِيمُ“ويلو نه پس به شيخ د يوې نوې قصيدے شعر په ترنم سره ويلو او باقی خلقو به هم د ده سره په ترنم کښې د شعر ويلو. اوهم د رنګ به ټول حاضرين د قرآن تلاوت کښې خواه هغه يوآيت ولی نه وې په بارے بارے شريک کېدل. او بيا به پې ملنګې راغله هر طرف نه به دشعرونو ويل شروع شو او په خلقو به مستې راغله بيا به شيخ پاسيداو نور به ورسره هم پاسېده او يو حلقه به يې جوړه کړه شيخ به دحلقې په مينځ کښې وؤ او د آواز به يې شروع کړو : آه—- آه—- آه…او شيخ به د دې په مينځ کښې په تاوې دو شو.

هر ذله به يوکس ته متوجه کېدو او چې کله به محفل په رنګ کښې رالو نو دې به جنون آميز حرکتونه شروع کړل يوخواه بلخواه ټوپونه وحل به يې شروع کړل او ورسره به يې په يو خاص طرځ کښې نظمونه ويل او چې کله به ټول ستړې شول نو سکوت به طاری شو او د شيخ له اړخه به په اختتاميه قصيده باندې  دسلسله ختمه شوه.

له دې نه پس ټولوبه په بارے بارے د شيخ سر او وګې ښکله ولې اوپه خپل ځيونو باندے به کېنه ستلل . مابه هم د دې بعض آوازونو او حرکتونو کښې له دې سره ملګرتيه کوله .خو زۀ به په دې مطمئن نه وم. زکه چې زما عقيده دواچې غيرالله نه مدد ندې کول پکار ،زکه زۀ په زمکه راپريوتم او په ژړاه شوم زۀ په دوه مخالف لارو سرګردان وم يوه لار د صوفيو چې د هغې مطابق انسان په روحانياتو کښې ژوند تيره وې چې هغې سره په وجود کښې زهد،پارسائی او تقوا پيدا کيګې او هم دې اولياء او صوفيا پلاره باندې د الله قرب حاصلې ګې . دوئمه  لار د وهابيت  وا چې هغې  ما ته  د خولې وو چې د توسل  ټولې طريقےالله سره شرک دۍ اوالله د شرک د ټول قسمونه بلکل نه بخې. او چې د رسول الله نه توسل څه فائده نه ورکوې نو بيا اولياء او صوفياء نه توسل څه مطلب نه لرې.